Als je van creepy verlaten plekken houdt, dan zijn de video’s van urban explorer Bob Thissen vaste prik. Al jaren duikt hij in bizarre ruïnes, ingestorte pretparken en halfvergeten megaprojecten waar ooit miljarden in zijn gepompt. Samen met Andrea is hij op een nieuwe ontdekkingstocht gegaan en komen ze uit bij een krankzinnig groot indoor waterpark dat ooit 14 miljard dollar moest kosten, maar tijdens de coronapandemie keihard op slot ging. Tien uur rijden, diep een arm landbouwgebied in, en dan ineens: een landschap vol onafgebouwde torens, ingestorte resorts en megagebouwen die nooit zijn afgemaakt. Een soort themapark voor mislukte dromen.
Het waterpark dat Bob en Andrea onderzoeken werd al in 1999 neergezet, maar opende pas officieel in 2014 als onderdeel van een luxe resort van krankzinnige proporties: 12 vierkante kilometer, 200 warmwaterbronnen, 23 hotels, meerdere waterparken, een eigen circus, een mall en meer themagebieden dan de Efteling op steroïden. In 2020 gooide corona echter een dikke streep door de plannen. Alles dicht, personeel weg, deuren op slot — en daarna nooit meer heropend, ondanks een paar hardnekkige geruchten dat het "elk moment weer open zou gaan”.
Hun doelwit van vandaag: een indoor waterpark van zo’n 25.000 vierkante meter. Ter vergelijking: dat is bijna vier keer groter dan Tropical Islands in Duitsland. Via een verlaten winkelgedeelte weten ze naar binnen te glippen, tussen marmeren douches, luxe relaxruimtes en lockers die nog bijna nieuw lijken. Af en toe horen ze geluiden of zien ze sporen dat hier recent nog iemand bezig is geweest, maar verder is het één groot hol van stilte.
Wat ze binnen aantreffen is belachelijk uitgebreid: gigantische glijbanen, dinosaurusthema’s, piratenzones, massagerivieren, surfbaden en eindeloze gangen. Het meeste is nog verrassend intact, alsof iemand het gisteren nog heeft schoongemaakt. Andere delen zijn half afgebroken of nooit afgebouwd. Het gevaar: de open constructie. Je kunt overal gezien worden, dus fluisteren is de standaardmodus.
En dan te bedenken dat dit pas één van de drie secties is. De rest bestaat uit obstakelbanen, jungles met reuzenpaddenstoelen, outdoor-gedeeltes met gigantische LED-schermen en plekken waar het oorspronkelijke ontwerp nog pijnlijk duidelijk laat zien hoe ambitieus het ooit bedoeld was. Aan het einde van de tocht is één ding duidelijk: dit is geen locatie die je “even” bezoekt. Ze zouden hier dagen kunnen ronddwalen.
Voor Bob en Andrea hoort dit waarschijnlijk bij de absolute top van hun ontdekkingen: een plek die tegelijk absurd, groots en volledig doods aanvoelt. Een spookstad die ooit moest bruisen van luxe en bezoekers, maar nu langzaam wegrot in stilte — en waarschijnlijk nooit meer tot leven komt.
Lees het artikel op de mobiele website